SZKLIWO
Jest najtwardszą substancją w całym organizmie. Chroni zęby przed mechanicznym ścieraniem, przed aktywnością bakterii, osłania delikatną zębinę i miazgę przed urazami. Niestety szkliwo nie ma zdolności do regeneracji, jeśli zostanie uszkodzone, nie naprawi się samoistnie. Hipoplazja szkliwa u psów dotyczy najczęściej zębów stałych. Występuje szczególnie często u ras małych, miniaturowych, ale także u pudli olbrzymich i samojedów.
HIPOPLAZJA SZKLIWA U PSÓW – CO POWODUJE JEJ WYSTĄPIENIE?
Do wystąpienia hipoplazji szkliwa predysponują wszelkie choroby zakaźne, przebiegające ze znaczącym podniesieniem temperatury wewnętrznej ciała, ale także stany zapalne, zlokalizowane przy zawiązku zęba stałego, na przykład ropnie okołowierzchołkowe w zębach mlecznych. Także urazy zębów mlecznych, przebiegające z odsłonięciem zębiny i miazgi, mogą wpływać na niedorozwój szkliwa w zębach stałych. Również nieodpowiednia dieta, niedobory minerałów mogą predysponować do niedorozwoju szkliwa. Hipoplazja zdarza się u szczeniąt, które miały problem z zatrzymanymi zębami mlecznymi, zwłaszcza, jeśli konieczna była ekstrakcja tych zębów.
Hipoplazja szkliwa może być też warunkowana genetycznie, jako wrodzony niedobór szkliwa. Schorzenie to warunkowane jest przez 6 głównych genów i ma charakter autosomalny recesywny (psy – nosiciele nie wykazują objawów chorobowych).
Niedorozwój szkliwa przybiera postać miejscową i uogólnioną. W postaci miejscowej, zmiany występują na jednym zębie, w postaci uogólnionej – na wielu lub wszystkich zębach. Niedobór szkliwa może dotyczyć niewielkiego obszaru korony ale też całej jej powierzchni. Ubytki można często dostrzec gołym okiem, jako przebarwienia, rysy, załamania na powierzchni zęba.
Hipoplazja szkliwa sprawia, że ząb, który powinien być gładki, staje się szorstki, chropowaty, przez co dużo łatwiej w miejscach objętych niedorozwojem odkładają się osad i kamień. Dodatkowo, odsłonięte kanaliki zębiny to droga, którą bakterie mogą wnikać do miazgi zęba, powodując jej stan zapalny. Nie bez znaczenia jest aspekty bólowy – kanaliki zębiny są bardzo wrażliwe na ciepło, zimno, wysychanie i wszelkiego rodzaju drażnienie. Długotrwałe drażnienie zębiny może predysponować do powstawania ropni okołowierzchołkowych. Pacjent, który cierpi z powodu hipoplazji szkliwa, w przypadku nieudzielenia pomocy, może stracić zęby.
HIPOPLAZJA SZKLIWA U PSÓW – JAK LECZYĆ?
Zęby objęte hipoplazją powinny być objęte leczeniem – powierzchnię ubytku należy wygładzić i zabezpieczyć odpowiednim materiałem, tak, aby przywrócić naturalną gładkość zęba i zapewnić szczelność kanalikom zębiny. Wypełnienie ubytku nie jest tak twarde, jak szkliwo – dlatego trwałość i szczelność wypełnienia powinna być kontrolowana u lekarza weterynarii.
Jeśli zauważycie Państwo, że zęby Waszego pupila nie są śnieżnobiałe, mają przebarwienia i rysy na powierzchni koron – zapraszamy do Przychodni Weterynaryjnej Optovet na konsultację stomatologiczną.
Lek. wet. Katarzyna Hołownia-Olszak
Bibliografia:
2. „Diagnostic imaging in veterinary dental practice. Enamel hypoplasia”, F. F. Boutoille, P. R. Hennet, Journal of the American Veterinary Medical Association, 2011 May 15;238(10):1251-3
3. „Enamel defects in standard poodle dogs in Sweden”, T. Mannerfelt, I. Lindgren, Journal of Veterinary Dentistry, 2009;26(4):213-5
4. „Hipoplazja szkliwa – częsta lecz rzadko rozpoznawana choroba” A.Misztal-Kunecka, Magazyn Weterynaryjny, 12/2020
Zapraszamy do przeglądania codziennych ciekawostek z życia Przychodni właśnie tutaj